اميرالشعرا ابوعبدالله محمد بن عبدالملک معزّي نيشابوري از شاعران و سخن سرايان استاد زبان آور و از فصحاي نامبردار نظم فارسي خراساني است وي پسر عبدالملک برهاني است که بيش از نيم قرن در بهترين دوره ي پادشاهي عهد ملک شاه و سلطان سنجر در دستگاه ايشان سمت ملک الشعرايي داشته و بجلالت و عزتي تمام مي زيسته است. معزي هم به داشتن پدرشاعر پيشه خود فخرکرده و خود را جانشين بلا منازع و وارث مهارت و استادي او شمرده است.

تخلص او به معزي به سبب اختصاص وي است به معزالدين والدينا ملکشاه بن آلب ارسلان و چون سلطان او را ملقب امير کرد مثل پدر خود امير الشعراي دربار سلجوقي بوده است گويند سه کس از شعرا در دولت آسايشها ديدند اول رودکي درعصر سامانيان دوم عنصري در دولت آل ناصر و سوم معزي در خدمت سلجوقيان.