يکي از شعراي نامدار قرن ششم هجري است وي در قصيده سرايي استادي توانا وگوينده اي چيره دست است.ولي چون درايراد صتايع لفظي افراط نموده وبه علاوه معلومات رياضي و اطلاعات فلسفي خود را بي حدّوحصر درآثارخويش واردکرده است اغلب اشعار او از لطف و سادگي بي نصيب مانده و غير طبيعي جلوه مي کند.اثيرالدين خود را از خاقاني و انوري که معاصر او بوده اندبرتر مي دانسته ولي اين اين ادّعا برخلاف انصاف است زيرابادقت و تتبع در آثار وي مي توان دريافت که اثيرالدين اخسيکتي نه تنها به پايه ي خاقاني و انوري نمي رسد بلکه درسخن سرايي غالبا از آن دو پيروي نموده و به اقتفاي آن ها پرداخته است. ولي نسبت به نظامي گنجوي شاعربزرگ همعصر خود کمال ارادت را ابراز داشته و قصيده اي شيوا درستايش وي به رشته ي نظم کشيده است وفاتش درحدود سال ۵۷۷ هجري قمري اتفاق افتاده است. ناقدان سخن ، اثير اخسيكتى را در رديف اول شاعران قصيده‏پرداز قرار داده‏اند. مهارتى كه او درآوردن رديفهاى دشوار و التزامات مشكل و پيچيدن در معانى صعب و بيرون آمدن از مضايق مختلف شعر بكار برده، ستودنى است. وى اگرچه نتوانست خود را بپايه خاقانى برساند و در معارضه‏يى كه با آن استاد داشت قدم از دايره ادب و انصاف بيرون نهاده، ليكن در بسيارى از موارد توانسته است از حيث ايجاد مضامين عالى و ابداع تركيبات خاص و استفاده از افكار علمى و اطلاعات وسيع خود در خلق معانى بسخنگوى بزرگ شروان نزديك شود. اثير هم مانند معاصران خود در اشعار خويش مغلوب اطلاعات و معلومات خويش است و اين امر از قصائد او كاملا مشهود ميباشد.

با همه اين احوال ابيات لطيف در ديوان او و خاصه در غزلهاى مطبوع و دلنشينش كم نيست. عيب بزرگ او در آن بود كه بصعوبت معانى در اشعار خود علاقه ميورزيد و اين امر باعث مكتوم ماندن معانى بعضى از ابيات او گرديده است. عوفى درباره او ميگويد: «شعر او آنچه هست مصنوعست و مطبوع، و معانى او را ملك است».