باباطاهر عریان(۳۲۶تا۴۱۱هجری قمری) باباطاهر که او را به سبب بریدن از دنیا(عریان) لقب داده اند عارف و شاعر قرن پنجم هجری قمری و معاصر با طغرل شاه سلجوقی است. از باباطاهر علاوه بر دوبیتی های معروف او، مجموعه کلمات قصاری به زبان عربی به نام “اشارات” به جای مانده است. از اشعار باباطاهر مجموعهٔ موثقی در دست نیست، به همین جهت نمی‌توان در صحت انتساب تمام اشعاری که به او نسبت می‌دهند به یقین حکمی کرد.

نجم الدین ابوبکر راوندی در کتاب راحت الصدور چنین نگاشته که چون سلطان طغرل بیگ به همدان آمد،از اولیا سه پیر بودند: باباطاهر و باباجعفر و بابا جمشاد. کوهکی ست بر در همدان آن را خضر خوانند، بر آنجا ایستاده بودند.نظر سلطان بر ایشان آمد. کوکبه لشکر بداشت و پیاده شد و با وزیر ابونصر الکندری پیش ایشان آمد و دستهاشان ببوسید. باباطاهر پاره ای شیفته گونه بودی، او را گفت: ای ترک با خلق خدا چه خواهی کرد؟ سلطان گفت:آنچه تو فرمایی. بابا طاهر گفت که:«ان الله یامر بالعدل والاحسان»