فریدالدین عطار نیشابوری(ولادت اودرحدود ۵۴۰ وشهادت او درسال ۶۱۸ هجری قمری) فَریدالدّین ابوحامِد محمّد بن ابراهیم نیشابوری سرآمد شاعران وعارفان ایرانی قرن ششم و هفتم هجری است. داروسازی و عرفان را از شیخ مجدالدّین بغدادی فرا گرفته‌بود و به کار عطاری و درمان بیماران می‌پرداخت. بنابر پاره ای اقوال بیش از ۱۸۰ اثر مختلف از خود به جای گذاشته که حدود ۴۰ عدد از آنان به شعر و دیگر نثر است. عطار در سال ۶۱۸ در حملهٔ مغولان، به شهادت رسید.

تذکره‌نویسان در این خصوص نگاشته‌اند که: پس از تسلط چنگیز خان مغول بر بلاد خراسان شیخ عطار نیز به دست لشکر مغول اسیر گشت. گویند مغولی می‌خواست او را بکشد، شخصی گفت: این پیر را مکش که به خون‌بهای او هزار درم بدهم. عطار گفت: مفروش که بهتر از این مرا خواهند خرید. پس از ساعتی شخص دیگری گفت: این پیر را مکش که به خون‌بهای او یک کیسه کاه ترا خواهم داد. شیخ فرمود: بفروش که بیش از این نمی‌ارزم. مغول از گفته او خشمناک شد و او را کشت. فهرست آثار مسلم عطار طبق تحقيقات استاد محمدرضا شفیعی کدکنی بدين قرار است: اسرارنامه، الهی نامه، منطق الطير، مصيبت نامه، مختارنامه، تذکرة‌الاولیا، ديوان اشعار.