(۷۰۹تا۷۸۰هجري قمري)‏ از قصيده سرايان طراز اول قرن هشتم است که مورد توجه علاءالدوله سمناني عارف برجسته اين قرن بوده و ايشان در ‏وصف او گفته است:«همچو انار سمنان و شعر سلمان در هيچ جا نيست». پدرش از متمکنين ساوه بوده که شغل ديواني داشته ‏و خود وي نيز در دربار ايلخانيان جايگاهي در خور داشته است. بسيار سفر کرده و در اشعار اواخر خود از فرسودگي هاي ‏سفر بسيار، ناليده است.

سلمان شاعري شيعي است که قصايدش در مدح و منقبت مولا علي (ع) حلاوتي خاص دارد. مثنوي ‏هاي او نيز دلنشينند و دولتشاه در تذکره خود او را املح المتکلمين ناميده است. در غزل از سعدي و مولوي پيروي کرده و ‏بسياري از غزليات حافظ را نيز استقبال کرده است.‏