منوچهري دامغاني(اواخر قرن چهارم - احتمالا ۳۹۸ - تا ۴۳۲هجري قمري) ابوالنجم احمد بن قوص بن احمد متخلص به منوچهري دامغاني، تخلص خود را از نام منوچهر بن قابوس گرفته و گويا مدتي در دربار قابوس بن وشمگير بوده است. سپس به ري رفته و در اوخر عمر به دعوت سلطان مسعود عازم غزنين شده است. منوچهري شاعر برجسته دربار غزنوي است اما با عنصري ملک الشعراي دربار غزنوي معاشرتي مبتني بر رعايت مراتب استاد و شاگردي داشته است.

وي مبتکراشعارمسمط است درحکمت و نجوم و طب هم سررشته داشته است وفاتش به سال ۴۵۲ هجري و ديوانش در حدود سه هزار بيت است.