وله ايضاً

زهي ز هر سر موي تو فتنه اي برپاي

چو مو فرو مگذارم که آمدم برپاي

زپا فتاده ام اي دوست دستگير مرا

که کار تست گرفتن فتاده را برپاي

بگل فرو شده پا دست ميزنم بر سر

چه سود ازين که به گل ميرود فرو تر پاي

مرا زدست خطائي اگر برون آيد

اميد هست که لطفت نهد بر آن سرپاي

ادامه شعر

اي آنکه تو طالب خدائي بخود آ

اي آنکه تو طالب خدائي بخود آ

از خود بطلب کز تو جدا نيست خدا

اول به خودآ چون بخود آئي بخدا

کاقرار نمائي به خدائي خدا

ادامه شعر

بر باد دلم گفت که بادا بادا

بر باد دلم گفت که بادا بادا

با يار بگو که هر چه بادا بادا

کانکس که مرا ز صحبتت کرد جدا

شب با غم و رنج و روز بادا بادا

ادامه شعر

من با کمر تو در ميان کردم دست

من با کمر تو در ميان کردم دست

پنداشتمش که در ميان چيزي هست

پيداست کزان ميان چه بربست کمر

تا من ز کمر چه طرف برخواهم بست

ادامه شعر

جز نقش تو درنظر نيايد ما را

جز نقش تو درنظر نيايد ما را

جز کوي تو رهگذر نيايد ما را

خواب ار چه خوش آيد همه را در عهدش

حقا که به چشم درنيايد ما را

ادامه شعر

در مدح شاه شيخ اويس

از رخ روز ميکشد صبح نقاب عنبري

حور بهشت روي من خواه شراب کوثري

عارض صبح ساقيا پرده ي شب دريد و تو

زان مي آفتاب وش پرده ي صبح ميدري

لعل روان ز جام زر نوش و غم فلک مخور

زين فلک ز مردي بهر چه باز ميخوري

کشتي زر طلب درو قلزم لعل موج زن

کوش که جان بکشتي از قلزم غم برون بري

ادامه شعر

تا اسب مراد شه صفت مي تازي

تا اسب مراد شه صفت مي تازي

با حال من پياده کي پردازي

من با تو چو رخ راست روم ليکن تو

چون فيل و چو فرزين همه کج مي بازي

ادامه شعر

اين اشک گريزپا که خوني منست

اين اشک گريزپا که خوني منست

در خون من از عين زبوني منست

با اينهمه کز چشم من افتاد دلم

با اوست که يار اندروني منست

ادامه شعر

وله ايضاً

ماه من از قلب عقرب مي نمايد مشتري

ترک من دارد ز لب ياقوت بر انگشتري

هندوان رشته ي سوداي زلفش بسته اند

حلقه ها بر ماه و در هر حلقه ي صد مشتري

تا دمي آرد سحرگه بوي او بر بوي او

صبح چون گل ميکند آغاز پيراهن دري

هرکه در سوداي زلف او رود در خاک باد

هر غباري کاورد زان خاک باشد عنبري

ادامه شعر

شه حسام الدين كه نور انجم است

شه حسام الدين كه نور انجم است

طالب آغاز سفر پنجم است

اي ضيآء الحق حسام الدين راد

اوستادان صفا را اوستاد

گر نبودي خلق محجوب و كثيف

ور نبودي حلقها تنگ و ضعيف

در مَديحَت دادِ معني دادمي

غير اين منطق لبي بگشادمي

ادامه شعر

مهماني کردن سنگ تراش خداوند را از صداقت

سنگ تراشي بود اندر کوه طور

سنگ تراشي کرد و گفتي اي غفور

تو کجايي در ميان آسمان،

چند باشي پيش چشم ما نهان

خوب باشد گر بيايي در زمين

در بر ما يا الله العالمين،

خانه ي سنگي تراشم بهر تو

چاکر درگاه باشم بهر تو

ادامه شعر

شب سياه بدان زلفکان تو ماند

شب سياه بدان زلفکان تو ماند

سپيد روز بپاکي رخان تو ماند

عقيق را چو بسايند نيک سوده گران

که آبدار بود، با لبان تو ماند

ببوستان ملوکان هزار گشتم بيش

گل شکفته برخسارگان تو ماند

دوچشم آهو و دو نرگس شکفته ببار

درست و راست بدان چشمکان تو ماند

ادامه شعر

خدا ترس را بر رعیت گمار

خدا ترس را بر رعیت گمار

که معمار ملکست پرهیزگار

بد اندیش تست آن و خونخوار خلق

که نفع تو جوید در آزار خلق

ریاست بدست کسانی خطاست

که از دستشان دستها برخداست

نکو کار پرور نبیند بدی

چو بد پروری خصم خون خودی

ادامه شعر

قوت شاعره ي من سحر از فرط ملال

قوت شاعره ي من سحر از فرط ملال

متنفر شده از بنده گريزان ميرفت

نقش خوارزم و خيال لب جيحون مي‌بست

با هزاران گله از ملک سليمان مي‌رفت

مي‌شد آن کس که جز او جان سخن کس نشناخت

من همي‌ديدم و از کالبدم جان مي‌رفت

چون همي‌ گفتمش اي مونس ديرينه ي من

سخت مي‌گفت و دل‌آزرده و گريان مي‌رفت

ادامه شعر

در منقبت حضرت ثامن الائمه علي بن موسي الرضا ع...

امروز باز گيتي در نشو و در نماست

حشرست اينکه در بنه بوستان بپاست

اجساد سر زدند باشکال مختلف

با تا الف قيامت موعود گشت راست

سر زد ز خاک سبزه بشکل زبان مار

زاب کبود رنگ که مانند اژدهاست

داود وار مرغ سليمان بصرح کوه

اندر ترانه ئيست کزان کوه پر صداست

ادامه شعر

عدل و انصاف و راستی باید

عدل و انصاف و راستی باید

ور خزینه تهی بود شاید

نکند هرگز اهل دانش و داد

دل مردم خراب و گنج آباد

پادشاهی که یار درویشست

پاسبان ممالک خویشست

ادامه شعر

درماندگي خود به که گوييم خدا را

درماندگي خود به که گوييم خدا را

سلطان ندهد گوش به فرياد گدارا

گويند که هر تيره شبي را سحري هست

گويا سحري نيست شب تيره ي ما را

گل در قدمت باد صبا ريزد و ترسم

کز برگ گل آسيب رسد آن کف پا را

ار شرط وفا نيست چو آزردن عاشق

زين پيش مکن خون به دلم شرط وفا را

ادامه شعر

۱

چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را

سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان

آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند

می زاهدان ره را درد و خمار ما را

درمانش مخلصان را دردش شکستگان را

شادیش مصلحان را غم یادگار ما را

ادامه شعر

شه حسام الدين كه نور انجم است

شه حسام الدين كه نور انجم است

طالب آغاز سفر پنجم است

اي ضيآء الحق حسام الدين راد

اوستادان صفا را اوستاد

گر نبودي خلق محجوب و كثيف

ور نبودي حلقها تنگ و ضعيف

در مَديحَت دادِ معني دادمي

غير اين منطق لبي بگشادمي

ادامه شعر

مهماني کردن سنگ تراش خداوند را از صداقت

سنگ تراشي بود اندر کوه طور

سنگ تراشي کرد و گفتي اي غفور

تو کجايي در ميان آسمان،

چند باشي پيش چشم ما نهان

خوب باشد گر بيايي در زمين

در بر ما يا الله العالمين،

خانه ي سنگي تراشم بهر تو

چاکر درگاه باشم بهر تو

ادامه شعر

شب سياه بدان زلفکان تو ماند

شب سياه بدان زلفکان تو ماند

سپيد روز بپاکي رخان تو ماند

عقيق را چو بسايند نيک سوده گران

که آبدار بود، با لبان تو ماند

ببوستان ملوکان هزار گشتم بيش

گل شکفته برخسارگان تو ماند

دوچشم آهو و دو نرگس شکفته ببار

درست و راست بدان چشمکان تو ماند

ادامه شعر

خدا ترس را بر رعیت گمار

خدا ترس را بر رعیت گمار

که معمار ملکست پرهیزگار

بد اندیش تست آن و خونخوار خلق

که نفع تو جوید در آزار خلق

ریاست بدست کسانی خطاست

که از دستشان دستها برخداست

نکو کار پرور نبیند بدی

چو بد پروری خصم خون خودی

ادامه شعر

قوت شاعره ي من سحر از فرط ملال

قوت شاعره ي من سحر از فرط ملال

متنفر شده از بنده گريزان ميرفت

نقش خوارزم و خيال لب جيحون مي‌بست

با هزاران گله از ملک سليمان مي‌رفت

مي‌شد آن کس که جز او جان سخن کس نشناخت

من همي‌ديدم و از کالبدم جان مي‌رفت

چون همي‌ گفتمش اي مونس ديرينه ي من

سخت مي‌گفت و دل‌آزرده و گريان مي‌رفت

ادامه شعر

در منقبت حضرت ثامن الائمه علي بن موسي الرضا ع...

امروز باز گيتي در نشو و در نماست

حشرست اينکه در بنه بوستان بپاست

اجساد سر زدند باشکال مختلف

با تا الف قيامت موعود گشت راست

سر زد ز خاک سبزه بشکل زبان مار

زاب کبود رنگ که مانند اژدهاست

داود وار مرغ سليمان بصرح کوه

اندر ترانه ئيست کزان کوه پر صداست

ادامه شعر

عدل و انصاف و راستی باید

عدل و انصاف و راستی باید

ور خزینه تهی بود شاید

نکند هرگز اهل دانش و داد

دل مردم خراب و گنج آباد

پادشاهی که یار درویشست

پاسبان ممالک خویشست

ادامه شعر

درماندگي خود به که گوييم خدا را

درماندگي خود به که گوييم خدا را

سلطان ندهد گوش به فرياد گدارا

گويند که هر تيره شبي را سحري هست

گويا سحري نيست شب تيره ي ما را

گل در قدمت باد صبا ريزد و ترسم

کز برگ گل آسيب رسد آن کف پا را

ار شرط وفا نيست چو آزردن عاشق

زين پيش مکن خون به دلم شرط وفا را

ادامه شعر

۱

چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را

سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان

آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند

می زاهدان ره را درد و خمار ما را

درمانش مخلصان را دردش شکستگان را

شادیش مصلحان را غم یادگار ما را

ادامه شعر